रुँदै रुँदै भनेकी सानी बहिनी ज्योतिले,
मेरो रूपै बिगार्यो गालाको यो कोठीले,
आँसु चुहाई दिनदिनै रुँदा-रुँदा गएन,
साबुन र पानीले मुख धुँदा गएन।
दलूँ कि त ओखती फुटालेर फालूँ कि!
कि त जे जे भै जाओस् सधैँभरि पालूँ कि!
दबाई अनि बुटीले केहीले छुँदा गएन।
जान्छ होला भनेको मुख धुँदा गएन।
भन्नुभयो आमाले केको पिर-सुर्ता हो?
तिमी राम्री भएकी यै कोठीले गर्दा हो,
कुरा त्यस्तो रैछ र पो यस्तो हुँदा गएन।
कोट्याउँदा गएन मुख धुँदा गएन।
- रमेशचन्द्र घिमिरे (भोर्लेटार, लमजुङ)।
