एउटा बिहान
क्षितिजको टाकुरामा
निस्तेज अनुहार
तुँवालोभित्र अल्झीरहेका
घाम जस्तो
अलम्लिइ रहेका छन्।
स्फूर्तिको चर्खाबाट
फुत्केका धागो सरह
रङगीन सपनाका उडान बोकी
माथि माथि आकाशमा फैलिएर
चङगा जसरी
उड्न किन रूचाउँदैनन्
यी बालकहरूका मन।
खुल्ला मैदानमा वरदेखि परसम्म
दौडिन्दैन
उफ्रन्दैन डील कान्ला हुँदै
खेल्दैन हिज आजकाहरू
बरू! थुनिएरै बस्छन् चुपचाप घरभित्र
अचेल यी बालकहरू।
खित्का छाडेर
हाँस्दैन यिनीहरू आपस्तमा।
धुलो माटोसित खेल्दैन
भाँडाकुटी सजाएको जस्तो
मसिनो सपनाहरू
सजाउन पनि त जाँन्दैन यिनीहरू।
हाँस्दा हाँस्दै रोएको
रूँदा रूँदै हाँसेको
अभिनय समेत पनि त गर्न सक्दैनन्
लाग्छ यिनीहरूको अनुहार
कुनै चित्र प्रदर्शनीमा राखिएको
अमूर्त चित्र झैं
साँकेतिक कुनै बिम्ब जस्तो
अर्थहरू त्यहीभित्र लुकेर बसेको छ।
अहिले सम्झीरहेको छु एउटा कुरा
कृष्ण धरावासीले किन लेखे
बालक हराएको सूचना।
-दुष्यन्त रामुदामु, मङ्ग्पु, दार्जीलिङ।
