म मेरो आफ्नै गाउँ
प्यास मेटिन्झेल पिउँछु
पेटभरिन्झेल खान्छु
सुत्दा र उठ्दा सँधै आँखाभरी भेट्छु
म मेरै गाउँमा उड्न मन लाग्दी उड्छु
तैरिन मन लाग्दी पौडिन्छु
ओल्लो डाँडादेखि पल्लो डाँडासम्म
सँधै उफ्रिरहेको हुन्छु ।
कहिले गौथलीसँगै वेगमा बत्तिन्छु
त कहिले खोल्साको छाँगोमा
पाहासँगै चिप्किन्छु
चियाको मुनासँगै पलाइरहन्छु
कसैको चिमोटाईबाट टुक्रिरहन्छु
कहिले गाईको बाछोसँगै खेल्छु
कहिले बाख्राको पाठोसँगै नाच्छु
कहिले पीत्रा गर्ने सुँगुरसँग सेल्फी हान्छु
घुर्यानको अम्लिसोमा सुत्ने
जुरेलीलाई मध्यरातमा झस्काइरहन्छु ।
कहिले चेप्लेटी ढुंगामा उत्तानो पल्टेर
भविष्य कोरिरहेको हुन्छु
त्यतिकैमा...
शुन्यता भङ्ग हुने गरी हाँस्छु
जुरुक्क उठेर यताउती हेर्छु
अनि आफैसँग पनि लजाउँछु...
अन्जान सहरमा गाउँको यादले
फरक क्षण समान पाराले छटपटिरहन्छु
राजधनी सहरको एक कुनामा
मनको कुना–कुनामा ।
(सुवास राई, रोङ ४, इलाम)
