एक्कासि आएको तुफान
फूलहरुको सुन्दर बगैंचामा बिधम्सको
कुरुप नाच नाचिरहन्छ,
जिन्दगीका स्वर्णिम सपना उनेका
कोपिलाहरु तुफानको अत्याचारबाट
क्षणभरमै सम्सानका
डरलाग्दा अंगार जस्तै बन्न पुग्छ्न्,
स्व-अस्तित्वकाे खाेजिमा,
नैराश्यताको पराकाष्ठा बोकेर
पिडाको अनन्त गहिराईमा पिल्सिरहन्छ बगैचा
जसरी सन्तान गुमाएकी आमाको उदास हिर्दय
पिल्सिरहेको हुन्छ सन्तानको बिरहमा,
सबथोक गुमाएकाे आवेगमा
कहिलै नउठ्ने, कहिलै नफुल्ने अठाेट गरेर
सुतिदिन्छ बगैचा कालाे रातकाे छहारीमा,
तर,
जब पूर्वी क्षितिजमा पाेतिन्छ सिन्दुरे रंग
हराइजान्छ अाकाशकाे कालाे बादल
अनि बढाे साहस र विश्वासका साथ
पुन: टुसाउन सुरु गर्छ खुसिका रंगहरू,
मुटुभित्र खिल बनेर गडिरहेका बेखुसीका
बोधहरु पन्छाएर बगैँचा सहवास बस्छ
स्वर्णिम सपनाका तरेलीसँग
र जन्माउछ रङ्ग र सुन्दरताकाे माेहक आकृति(फूल)
अनि खुशीले चिच्याउँदै भन्छ
ए तुफानहरु हो !
तिमीहरु आँधी, कम्पन, प्रलय जे बनेर आएपनि
अब सक्दैनौ मेराे साहससँग पाैठेजाेरी खेल्न
सक्दैनाै मेराे अस्तित्व मेटाउन,
यदि प्रयास गरेरै हेर्नु छ भने
आउनु र नाच मेराे छातीमा
तिमीहरुकाे पैताला रक्ताम्य बनाउने
शक्ति साँचेर राखेको छु,
याद राख्नु,
म तिमीहरुको अत्याचारबाट डगमगाउन्ने छैन
किन कि मैले देखेकाे छु
बादल फाटेपछिकाे
उज्यालो आकाश।
-रमेश रेग्मी
