सदियौंदेखि,
समुन्नत देशको सपना देख्नेहरुले
आफ्नै प्राणको बलिदान दिँदै आए ।
माटोमा – स्वाभिमान लटरम्म पार्न ।
तब न –
– २००७ साल
– २०४७ साल
– २०६२/६३ साल ब्यूँताए
आफ्नै रगतको आहालमा – डुबुल्की मारिरहँदा पनि
समुन्नत र अग्रगामी देशको – परिकल्पना गरिरहे ।
– माटोलाई माया गर्नेहरूले
– परिवर्तन चाहनेहरूले ।
दुर्भाग्य –
क्रान्तिकारी परिवर्तनले
बदल्यो त केवल
केही थान शासक
केही थान व्यवस्थाका नामहरू
तर,
शहिदका सपना जस्तै
कहिल्यै देशले काँचुली फेरेन ।
किनकी,
माटो मोह हुनेहरू सबै–सबै
निर्दयी हतियारको निशानामा परे
माटोमा मिले माटोकै लागि ।
र त…
सीमा स्तम्भहरूले
देशलाई खुम्च्याई रहँदा
सुस्ता, कालापानी, लिपुलेकमा
पराया ढलिमलि नाचिरहँदा
ब्युँझन सकेन – उनीहरुको स्वाभिमान ।
बस् –
ब्युँझेर चुलिए केवल
कुर्सी मोहका चोमोलुङ्माहरू ।
बेसरम यलाखोम भनाउँदो
लुट र गुट च्यापेर हाँसिरह्यो ।
त्यसैले,
देश पर्देशमा
लुटिन्छन् र बेचिन्छन्
दिउँसै कलिला बैंशहरू ।
मिचिन्छन् र हेपिन्छन्
माटो र नागरिकहरू ।
दलाल मौनतामा
यलाखोमको स्वाभिमानले
आज मेरो देश थला परेको छ ।
हो हजुर !
आज देश प्रसवमा छ ।
प्रसवमा – फुलोस् पनि कसरी शहिदका सपना !
हे चोमोलुङ्मा !
हे स्वयम्भुका दुई आँखा !
अझै कति
चुपचाप उँचो बनाई रहन्छौ
हेरिरहन्छौ
कु–सन्तानका ताण्डपहरू ?
बरु,
अब यहाँ प्रलय ल्याउ
निमिट्यान्न पार बेसरमहरु
र
जन्माउ सपूतहरू !
जसले–
प्रसवमा रहेकी माटोलाई
– न्याय
– समानता
– सु–शान्ति
– समुन्नत र स्वाभिमानको लेप लगाई
जोगाओस् मेरो माटो र स्वाभिमानलाई – लिलाम हुनबाट ।
बनाओस् – सुन्दर, शान्त र विशाल नेपाल ।
फुलाओस् – अटल पहाड जस्तै
सपूतका स्थायी सप्तरंगी सपनाहरू ।
