दिनभरिको कामको ताप र चापले शरीर निकै गलेको थियो, पाकेर गलेर फतक्क परेको फर्सीझैँ । अरू आफ्नो थकानको उपचार गर्न तीनपानेलाई ओखती सम्झेर भट्टी छिर्दछन् । भट्टीमा साउनीले दिएको ठर्रा र चुरोट दन्काएपछि दिनभरि श्रम गरेर कमाएको पैसा र आफ्नो थकाइ एकैचोटि उडाउँछन्, आफ्नै साथीहरूले
पनि ।
म भने थकाइ मेटाउन चिया पिउने सोच बनाएर चिया पसलमा छिरेँ। म चुरोट र सोमरसको कहिल्यै प्रिय बन्न सकिनँ। हाम्रा समूहमा म मात्रै हुँ, चुरोट र सोमरसँग संसर्ग नगरेको।
"दिदी एककप मीठ्ठो दूध-चिया बनाइदिनू है।"
चिया-पसलकी दिदीलाई आग्रह गरेँ। उनी भर्खरकी छिन्। बैँस छ शरीरमा। उनमा कौमार्यको लाली ताजा छ तर आफ्नो बैँस र कौमार्यलाई चियासँगै उमालेकी छिन् भन्ने भान हुन्छ उनलाई देख्दा।
"लिनुस् भाइ चिया।" चियामा आफ्नो थोरै मुस्कान मिसाएर मलाई चिया थमाइन्।
"कति छिटो तयार भयो दिदी ?" म पनि थोरै मुस्कुराएझैँ गरेर चिया लिएँ ।
चिया भुइँमा नराख्दै एक झुरुप लगाइहालेँ। चिया स्वादिष्ठ नै रहेछ ।
"दिदी मीठ्ठो रहेछ चिया।" उनलाई मख्खै पारेँ। उनी मुस्कुराउँदै गइन्।
यो चिया खाँदा मलाई चितवनको गोन्द्राङको सम्झना आयो, जहाँ जीवनमै पहिलो पटक त्यस्तो स्वादिष्ठ चिया पिएको थिएँ। जिब्रो कामुक बन्छ अहिले पनि उक्त चियासँग ओठको ऐतिहासिक संसर्ग सम्झेर।
……………चियाको एघारौँ चुस्की लगाउँदै थिएँ,
कतैबाट "बुवा ! बुवा !" भन्ने आवाज सुनेँ । मलाई वास्ता भएन, मेरो बे नै भएको छैन । मलाई कसले बोलाओस् बुवा भनेर ।
अन्तिममा मेरो कानैमा आएर "बु………वा" भन्दै एउटी नानी कराई । पिएको चियासमेत मुखबाट बाहिर हुत्तियो । सुरुमा म तर्सेँ, एक्कासि मेरो कानमा आएर कोही चिच्याउँदा ।
ऊ करिब ९ वर्षकी हुँदी हो, अड्कल काट्दा । निकै सुन्दर बालिके !
ठ्याक्कै 'सुकीर्ति' जस्तै । त्यस्ती सुन्दर बालिका देखेर एकैछिन हेरेको हेर्यैे भएँ, एकतमासले ।
"नानी म तिम्रो बुवा होइन । मेरो बे पनि भएको छैन । तिमी झुक्कियौ जस्तो छ ।" सुकीर्तिजस्ती बालिकालाई सोझो स्पष्टीकरण दिएँ ।
ऊ मलाई हेरेर एकोहोरो मुस्कुराइरहेकी छे । मानौँ उसले खोजेको मान्छे मै हुँ र उसले मलाई भेटी अब ।
एकैछिन उसलाई वास्ता नगरेको नाटक गरेर चिया सिध्याउनतिर लागेँ ।
ऊ मेरो नजिकै आएर टाँसिन खोजी । मलाई अचम्म लागिरहेछ, यस्तो के हुँदै छ आज ।
बालिका बोल्न थाली, "म हजुरकी नै छोरी हुँ । मेरो नाम कवीशा हो, हजुरले राखिदिनुभएको नाम ।"
मेरो दिमागले भेउ पाएन । यो बालिके के भन्दैछे खै । मेरै छोरी रे, मैले राखिदिएको नाम रे ! हे भगवन् के तिमी मेरो कस्तो परीक्षा लिँदै छौ र ? म अक्क न वक्क
भएँ ।
ऊ मलाई हेर्दै फेरि बक्न थाली, "म वि. सं. २०९० सालबाट आएकी हुँ बुवा अर्थात् आजभन्दा १३ वर्ष अगाडिबाट । म ऐले ९ पूरा भएर १० वर्षमा टेकेकी छु ।"
फुच्चीले मेरो गिदी चाट्न थाली । कहिले मेरी छोरी रे ! फेरि अहिले ९० सालबाट आएकी हुँ रे ! हे दैव के भन्छे यो बालिके !
"बुवालाई मेरो कुरा विश्वास गर्न गाह्रो लागेजस्तो छ ।" म मौन छु, बालिके बोल्दै छे ।
"मामुको नाम भनेँ भने त विश्वास गर्नुहुन्छ नि बुवा ?"
"मामुको नाम ?" म झसङ्गिएँ ।
"सुकीर्ति ।"
फुच्चीको मुखबाट 'सुकीर्ति' नाम सुन्नासाथ म झन् द्विविधामा परेँ । कसरी थाहा भयो यिनलाई यो नाम ?
"यो नाम तिमीलाई कसरी थाहा भयो ?" म अताल्लिँदै सोधेँ ।
"सुकीर्ति मेरी मामु हुनुहुन्छ । हजुरकी बुढी बुवा ! म हजुर दुईकी प्रेम निशानी !" फुच्ची खित्किताउन थाली । म झन् द्विविधा र अज्ञानको भूमरीमा कोचिन थालेँ ।
मैले बोल्ने शब्द नै पाइनँ । सोच्ने मस्तिष्कमा बिर्को लाग्यो ।
फुच्ची आफैँ बोलिरही ।
"वर्तमानमा मामुसँग हजुरको बिछोड भए तापनि भविष्यमा मिलन भएको छ बुवा । मामुले परराष्ट्रमा जागिर खानुभयो । त्यसपछि नेपालमा झन्डै ढाइ वर्षसम्म परराष्ट्र मन्त्रालयमा काम गर्नुभयो । तत्पश्चात् हजुरसँग बिहे गर्नुभयो । मामुको पोस्टिङ स्वीट्जरल्यान्डमा भयो । मामु र हजुर स्वीट्जरल्यान्ड जानुभयो । म पनि स्वीट्जरल्यान्डमै जन्मेकी हुँ बुवा ।" बेलिविस्तार लगाई फुच्चीले । म अचम्मै परेँ । कुनै किताबबाट अलौकिक कहानी सुन्दै छु जस्तो लागिरहेको थियो ।
"स्वीट्जरल्यान्डमा समय-यन्त्र (Time Machine) पाइन्छ रहेछ बुवा । तर निकै महँगो पर्छ किन्न । हजुरबाट प्रभावित भएर हाम्रो निवास नजिकै बस्ने स्वीट्जरल्यान्डकी “फ्लोरेन्स रेन” नामकी दिदीले उपहारस्वरूप दिएकी थिइन् समय-यन्त्र । म त्यसैको मद्दतले समय-यात्रा गरेर हजुरलाई भेट्न आएकी हुँ बुवा ।"
मलाई विश्वास लागिरहेको थिएन, अझै पनि फुच्चीको कुरामा ।
"विश्वास लागेन भने यो हामी तीनको फोटो हेर्नुस् बुवा ।" फुच्चीले जब हामी तीनको साझा फोटो देखाई, म अचम्ममा परेँ । त्यहाँ त सुकीर्ति, म र यही फुच्ची
छौँ । अहो विश्वास गर्नुको विकल्प रहेन मसँग । फुच्चीले भनेको सत्य रहेछ ।
हामी तीनको चित्र देखेर मेरा आँखा हर्षले छचल्किए । हर्षका आँसु बर्सिए । म धन्य भएँ । भविष्यमा सुकीर्तिसँग मिलन हुने रहेछ मेरो ।
"ऐले हामी कुवेतमा छौँ बुवा । दोस्रो पोस्टिङ कुवेतमा भएको छ मामुको ।" भविष्यकी छोरी बोल्न थाली फेरि ।
"म विदेशमा जन्मे पनि हजुरले नेपाली भाषा राम्ररी सिकाउनुभयो । मलाई भगवद्गीताका श्लोक पनि भन्नुहुन्छ । मलाई दर्शन र नीतिका कुरा पनि सिकाउनुहुन्छ । हजुरले भनेको चाणक्यनीतिको यो श्लोक झन् कहिल्यै बिर्सन्नँ बुवा:-
''लालयेत् पञ्चवर्षाणि दशवर्षाणि ताडयेत् ।
प्राप्ते तु षोडशे वर्षे पुत्रं मित्रवदाचरेत् ।"
सोच्न बाध्य भएँ, मेरो जीवन यति परिवर्तन भएको छ भविष्यमा? के साँच्चै म वर्तमानबाट भविष्यमा उछिट्टिएपछि कायापलाट भएँ ?
"त्यसैले बुवा, वर्तमानमा हजुरको समयमा धेरै निराश नहुनू । वर्तमानलाई सुन्दर बनाउनू । मामुलाई धेरै नसम्झिनू । उहाँलाई गलत
नसम्झिनू । भविष्यमा हजुरहरू दुईको सुमिलन भएर नै म जन्मेकी हुँ ।" कति सुन्दर कुरा फुच्ची !
"बुवा, अब म आफ्नो भविष्यको समयकालमा फर्कनुपर्ने बेला भइसक्यो । एउटा सेल्फी खिच्छु मेरा भूतकालका बुवासँग । आउनुस् ल । मुस्कुराउनू न बुवा । म सेल्फी लिन्छु बाउछोरीको ।" छोरीले हाम्रो सेल्फी लिई । म गएर मामुलाई देखाउँछु भन्दै थिई फुच्चीले ।
मलाई एकपटक गालामा बेस्सरी टोकी र आफ्नो ख्याल गर्नू बुवा भनी ।
अनि समय-यन्त्रका मद्दतले फर्की ऊ आफ्नो भविष्यत्कालमा अर्थात् वि.सं. २०९० सालमा ।
प्रिय सुकीर्ति !
म आज निकै हर्षित छु, तिम्रो र मेरो पुनर्मिलन हुने पक्का रहेछ भविष्यमा ।
