मैले
मेरो आँगन
कैयौं सपनाहरु बटुल्ने आशामा
मेरी आमाको बुबालाई पर्खिरहने
आँखाहरुमा छोराको पर्खाइ खापेर
रुझाउँदै–रुझाउँदै छोडेको पनि
दशौं हिउँद सकिसकेछ ।
बटुल्दै संगाल्ने सपनाहरु
सकिने त कहाँ हो कहाँ
उसैगरी खापिन्छन्
जसरी
मेरी आमाका पर्खाइहरु
खापिएको थियो
बुबापछिको म झैं ।
भारी मन लिएर
बुबाको पर्खाइमा पर्खिरहने
मानेभञ्ज्याङमा
उसैगरी पर्खिदै होलिन्
मलाई पनि
बिँडीको केहि सर्कोसँगै – मेरी आमा ।
अब त
त्यहि आँगनमा उभिएर
लिएको पानीफोटो पनि
नचिनिने गरी धुलिसक्यो होला ।
मेरो मुहारको आकृतिमा
मेरी आमाले नदेखेका रेखाहरु
चालै नपाई चुपचाप–चुपचाप
बसिसक्यो होला ।
डाँडाघरे माइला वर्षैपिच्छे घर फिर्दा
मेरी आमाको मन कत्ति पिर्दो होला ।
हरेक मंसिरमा काइला–माइलाहरुले
बाजा बजाई–बजाई दुलही भित्राउँदा
मौन आँगन हेरेर कत्ति रुदि होलिन् – मेरी आमा ।
यो सबै
थाहा हुँदाहुँदै
किन पाइलाहरु घरतिर लम्किदैन?
बल्ल थाहा हुँदैछ बुबा नफिर्नुको कारणहरु ।
– पर्खिनेको सम्झनामा निदाउनु ।
– सम्झना बोकेर बिर्सनु ।
– उसैगरी नबिर्सि सम्झनु ।।
– इँगिहोपो कोँइच सुनुवार
