युग

-रमेश रेग्मी (हाल दक्षिण कोरिया)

युगको आधुनिकतामा 
क्रमशः हराउँदै गएको छ मानवीयता,
झाँगिदै गएको छ बनावटी आडम्बर,

सुन्दर सोम्य अनुहार बाेकी
सुकिलो टाइ सुटमा,आदर्श छाँट्नेहरु 
विजयको उत्सव मनाइरहेका हुन्छन्, 
गरिबीले थिचेर निश्वास बाँचेका 
निमुखाहरु माथी,
अबलाहरु माथी

कहिले विश्वासका बिस्कुन फैलाएर,
कहिले भरोसाको पाण्डुलिपी देखाएर,
कहिले स्नेह, करुणाको पोल्टा पसारेर,
बाढिरहन्छन् भ्रमको आश्वासन,
थापिरहन्छन् अत्याचारको च्याँखे !

ए मानवीहरु !
के अझै पनि आफै भित्र निभाएर चेतनाको दियो
टुलुटुलु हेरिरहन्छौ विध्वंसको महायज्ञ ?
अझै पनि निर्जीव बनेर सहिरहन्छौ
दमन,अत्याचार र षड्यन्त्रको पराकाष्ठा?

कति बोकिरहन्छौ हृदयमा पीडाका ज्वारभाटा ?
कति सहिरहन्छाै दमन र अत्याचार ?
कति उल्झन्छाै षड्यन्त्रकाे जालाे भित्र ? 
अब त सिक हृदयलाई पत्थर बनाउन,
वर्तमानसँग पाैडेजाेरी खेल्न,
र परिचित बन अाफैसँग

नत्र ,
भेट्टाउने छैनौ
तिमीले आफ्नै अस्तित्वकाे अवशेष,
आफू हुनुको तात्पर्यता ,
जिउनुकाे अर्थ,

उ हेर त!
तिमीले नजीकको मान्नेले
मोल तौल गर्दै छ,
बोली लगाउदै छ ,
तिम्रो शरिरको 

अझै पत्याएनौ ?
आँखा खोलेर हेर त ,
तिम्रै आफ्नाले तिम्रो बिश्वासमा टेकेर 
तिम्रा सपनाहरू माथी लेखिरहेको छ 
निर्दयताको तमासुक।
---------------------------------