न तिमीले सम्झियौ न मैले नै बिर्सन सके
तिमीलाई असाध्यै खुसी देखेको त्यो दिन
मैले गुमाएका जीवनका अनेकौं रङ्गगहरु
न खोजेर भेटिए न संगाल्न खोजेर संगालिए
कोशौ टाढा पुगिसकेका ती अमिट पाईला
आज सम्झना आउँदा पनि
आँखाबाट एकथोपा आशु झरेन
तर मन बेस्सरी रोयो, रोईरहयो
सायद जीवनको अस्तित्व रहुन्जेल
त्यो बिगत सम्झेर रोईरहन्छ
मैले नचाहेरै पनि, आँशु नझारेरै पनि
तिमीले बिर्सियौ भनेर दुखेसो गरेँ नसम्झ
मैले पनि तिमीलाई कहाँ सम्झेको छु र ?
तर त्यो तिम्रो बालापनको प्रतिबिम्ब
मुस्कुराएको सुन्दर चेहरा मेरो मानस्पटलमा छ
थाहा छैन तिमीलाई सामुन्ने हुँदा चिन्छु या चिन्दिन
तर तिम्रो सुन्दर चेहरा मेरै वरपर छ,
समयसँगै तिम्रा जीवनका यात्राहरु निकै प्रगतिउन्मुख छन्
र त बिगतको नमिठो पलले तिमीलाई सम्झना गराउन्न
यो नसोच म तिमीलाई अनि भाग्यलाई दोषी मानिरहेरछु
समयलाई उपेक्षा गरिरहेछु
पटक्कै होइन भाग्यमा लेखिएको समयले
उपहारस्वरूप दिएको जिन्दगीलाई स्वीकारी
हाँस्न जानेको छु ।
यति बलियो भएछु कि आज त्यो पल सम्झेर
तिमीलाई धन्यवाद भन्न सकेको छु,
नत्र त "तिम्रो जिन्दगी देखेर डाहा लाग्छ यार"
भन्ने वाक्य सुनेर दिल खोलेर कँहा हास्ने सक्ने थिए र
अनि कहाँ तिमीलाई धन्यवाद भन्न सक्ने थिए र ?
