विद्यालय गएर आएपछि म नियमीत क्यालेन्डरमा चिन्ह लगाउथेँ; घर जान अब यति दिन बाकिँ छ भन्दै । बार्षिक परिक्षा दिएपछि बाबाआमासँग घर गएर बस्ने मेरो सपना थियो । उत्ति नै मन पनिफुुरुङ्ग थिए । तर जब सबैतिर कोरोना कहर छायो तब हाम्रो देश पनि त्यसको असरबाट अछुुतो रहन सकेन । अन्ततः नेपाल सरकारले लकडाउन जारी गर्यो ।
दाजु, भाउजुु र २ जना भाइबहिनीसँगै म काठमाडाैं मा बस्दै आइरहेकी थिएँ । दिनदिनै अवस्था झन्झन् जटिल भएर दाइको काम बन्द भएको पनि धेरै भइसकेको थियो । भाउजुुले बहिनीलाई अब घर पठाइदिउँ भन्दै दिनहुँ दाइसँग झगडा गर्नु हुन्थ्यो । यस्तैमा केहीदिनमै दाइले मलाई एकजना दिदी पर्नेको साथमा घर पठाइदिनुु भयो । हामीले आधा बाटोसम्म गाडी भेट्यौँ र आधा बाटो हिँडेरै घर पुुग्यौँ । घरमा पुग्दा आमाबाबा मलाई देखेर फुुरुङ्ग हुुनुुहुुन्थ्यो । केही समय म उहाँहरूको साथमा बसेँ ।
विश्व महामारी कोभिड – १९ का कारण नेपाल सरकारले जारी गरेको लकडाउन केहि मात्रामा सामान्य भएपछि भाउजुलाई गाह्रो भयोभनेर दाइले मलाई काठमाडौं बोलाउनुु भयोे । घरमा भएको दुुहुुना गाई दशहजारमा बेचेर बाबाआमाले मलाई शहर पठाउने व्यवस्था मिलाई दिनु भयो । बाबाले सबै पैसा दाइलाई दिनु भनेर अह्राउनु भएको थियो । झिनो आशा र खिन्न मन लगाएर पुनः म काठमाडौं फर्किए ।
काठमाडौं फर्किएसि कुनै काम भएन । यत्तिकै बसेर खाँदा भाउजुु एकदमै रिसाउने, दाइसँग झगडा गर्ने र स–साना भाइबहिनीलाई पिट्ने गर्नु हुन्थ्यो । मसँग कुनै पैसा नहुँदा पनि खाद्यन्नलगायतका सामान ल्याउनलाई भन्नु हुन्थ्यो । गाउँमा तल्लाघरे काकाको घर बनाउनका लागि ढुुङ्गा कुुट्ने कामगर्दा सातसय रुपैयाँ पाएको थिएँ । सुरूमा त किताबकपी किन्छुु भनेर राखेको त्यै सातसयले मैले केही सरसमान ल्याएँ । तर भाउजुुले दिनहुँ कराउने र पैसा माग्ने गर्नु हुन्थ्यो । दाइको काम पनि लकडाउनले गर्दा नभएको र आर्थिक अवस्था निकै नै नाजुुक हुुँदै गएकाले म कामको खोजीमा हिँड्न थालेँ ।
म सानै भएकाले कतिले त काम गर्नु हुुँदैन भन्थे । तर पैसाको अभावले गर्दा भाँडा माझ्ने काम भए पनि गर्छुु भनेर म कामको खोजीमा लागीरहेँ । नभन्दै एउटा घरमा मैले काम भेटे जहाँ घरको सम्पूर्ण काम गरेबापत महिनाको पाँचहजार रुपैयाँ दिने भन्नुु भयो । मैले त्यहीँ काम गरेर घरखर्चका लागि सबै पैसा भाउजुलाई ल्याएर दिन्थेँ ।
यसैगरी दिनहरू बित्दै थिए । यस्तैमा म कोरोना संक्रमित भएर सिकिस्त बिरामी परेँ । त्यस पश्चात् झनै मैले मेरो सबै आफन्तदेखि टाढा र अपहेलित हुुनुु प¥यो । कोरोना लागेको भनेसि सबैले छिछि र दुर्दुर गर्थे । आइसोलेशनमा रहँदा मान्छेलाई मान्छेबाटै टाढा बनाउने यो रोगले मलाई निमोठी रहेको थियो । सुुरुमा त मरिन्छ होला भन्ने पीरले एकदमै सताउँथ्यो । तर बुढ्यौलीले छोएको बाबाआमाका लागि भए पनि मैले बाच्नुु पर्छ भन्ने लागेपछि प्रसस्त मात्रामा तातो पानी पिउने, बाफ लिने, उच्च मनोबलका साथ दैनिक व्यायाम गर्ने र सकारात्मक सोच राखेर मैले आफैँलाई प्रोत्साहन गर्न थालेँ । मसँगै आइसोलेशनमा रहेका १८ जना मध्ये छिटो रिकभर हुुनेमा म नै परेँ ।
न्ततः मैले कोरोनालाई जितेँ । जति दुःख र पीडा अरुले एकछिनमा बोलेको बोलीमा हुुन्छ त्यती नै असहज हुुन्छ ति तीता बचनहरूलाई भुल्न । हरबखत मेरा लागि लागीपरिरहने मेरा बाबाआमा कै साथमा फर्किएर सुुखले हैन शान्तीले जीवन बिताउन थालँे । कोरोना कहरले कुुडिँएको मनलाई सितलता भर्न थालेँ र मैले मेरो पढाइलाई घरमै बसेर निरन्तरता दिन थालेँ ।
लेखक: अनुपा कोईराला
